सद्गुरु श्री माउली हरिपाठाच्या पाचव्या अभंगात एक महत्त्वाचा चरण घालतात; *"गुजेवीण हित कोण सांगे ॥"* हा चरण मोठा गमतीदार आहे. एक कथा सांगून प.पू.श्री.मामासाहेब देशपांडे महाराज याचे सुंदर विवरण करतात.
एक गृहस्थ कोणीतरी सांगितल्यावरून आपल्या मुलाला घेऊन एका श्रीगुरूंकडे आला. तो मुलगा एका खुनाच्या कटात सापडलेला होता. त्यातून सुटण्यासाठी त्या गुरूंनी त्याला उपाय सांगून तप करायला सांगितले. पण तो मुलगा काही साधन करीत नसे व पुन्हा जुन्या संगतीने वागू लागला. बापाशी खोटे बोलून त्या गुरूंची निंदाही करू लागला. पुढे बापही पोराचे म्हणणे ऐकून गुरूंशी प्रतारणा करू लागला.
आता पाहा, यात त्या श्रीगुरूंचे काय नुकसान होणार? पण तेथे गूज न राहिल्यामुळे, हिताचे मार्गदर्शन झाले नाही; व त्या बापलेकांची पुरती अधोगती झाली. श्रीगुरूंजवळ राहूनही त्यांना काहीही प्राप्त झाले नाही. कारण श्री माउली म्हणतात तसे, तेथे गूज नव्हते. गूज म्हणजे प्रेमाचा जिव्हाळा. तो असल्याशिवाय कधीही कोणीही कोणाच्या हिताचे सांगत नसते.
याउलट, जर श्रीगुरूंनी सांगितल्याप्रमाणे वागले, तर ते श्रीगुरु शिष्याची सर्वप्रकारे काळजी त्याच्याही नकळत घेतात. पू.मामा यासाठी स्वत:चाच एक सुरेख अनुभवही सांगतात, तो उद्या पाहू.
(कृपया ही पोस्ट आपल्या फेसबुक वॉलवर तसेच व्हॉट्सप ग्रूप्सवर आवर्जून शेयर करावी ही विनंती. अशा पोस्ट्स नियमित वाचण्यासाठी कृपया हे पेज लाईक करावे.
https://m.facebook.com/sadgurubodh/
http://sadgurubodh.blogspot.in )
